اساساً اعتقاد و باور، برای رهایی از احساس پوچی و بیگانگی است و به عبارت دیگر؛ بدون این اعتقاد و باور، هیچ پاسخ صحیحی به پرسش‏‌ها و خواسته‏‌های اساسی انسان داده نخواهد شد.

امّا درمان احساس پوچی در انسان‌هایی كه باور و اعتقاد به خدا دارند و اعمال عبادی و واجبات خود را انجام می‏‌دهند، در این است که به باور و اعتقاد خود توجه نموده و به تقویت و اصلاح آن بپردازند.

همچنان‌که خداوند متعال به این ایمان مضاعف، در قرآن تاکید فرموده است:

"یَا أیُّهَا الّذِینَ امَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ؛ ای كسانی كه ایمان آورده‏‌اید، ایمان بیاورید به خدا و پیامبرش".

مفاد این آیه بیان می‌کند که كسی شاید ظاهراً ایمان داشته باشد، امّا هنوز به ایمان واقعی و یا به مراتب بالای ایمان و یا ایمانی كه عمل صالح و شایسته را می‏‌طلبد، دست نیافته است. این آیه، توصیه و بلكه فرمان به ایمان واقعی و حقیقی می‌دهد.

در نتیجه یكی از عوامل مهم احساس پوچی و از خود بیگانگی، عدم شناخت واقعی مبدأ و معاد است. اگر انسان جهان را در چارچوب ماده محدود نماید و برای آن، هدف و غایت قایل نشود، احساس پوچی و از خود بیگانگی می‏‌كند؛ چون دنیای بدون خداوند مانند خانه بدون صاحب است لذاست که فضای پوچی و بی هویتی در آن، حاكم می‏‌شود.

اگر انسان برای جهان خالق و مدبری بشناسد و برای آن قائل به هدف باشد، دیگر احساس پوچی نمی‏‌كند، چون در اثر ایمان به خدا و معاد، جهان هدفمند بوده و انسان جایگاه خود را در آموزه‏‌های دینی درك می‏‌كند. چون انسان در اسلام جایگاه بلند داشته و اشرف مخلوقات بوده و زندگی او محدود به این جهان نیست و دنیا مقدمه‌‏ای برای جهان برتر برایش محسوب می‏‌شود. در انسان این باور تقویت می‏‌شود كه او به سوی كمال مطلق در حركت است کما اینکه قرآن می فرماید: "إنّا للَّهِ وَ إنّا إلَیْهِ رَاجِعُون؛ همه از خداییم و به سوی خدا باز می‏‌گردیم". [بقره، آیه 156]

بنابراین آیات قرآن و دین اسلام برای از بین بردن احساس پوچی و از خود بیگانگی، انسان‏‌ها را به خداشناسی و معاد باوری رهنمون و همه را به تفكر در نظام هستی دعوت نموده و برای جهان و انسان، هدف تعریف نموده است: "أوَلَمْ یَتَفَكَّرُوا فِی اَنْفُسِهِمْ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَوَاتَ وَالأرضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا إلاّ بِالحَقٍّ؛ آیا در پیش نفوس خود تفكر نكردند كه خدا آسمان‏‌ها و زمین و هر چه در بین آن‏ها است (از انواع بی شمار مخلوقات) همه را جز به حق و به وقت معین نیافریده است."[روم، آیه 8] و یا آیه "ربّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلاً؛ پروردگارا این دستگاه با عظمت (جهان) را بیهوده نیافریده‌‏ای".[آل عمران، آیه 191]

و از سوی دیگر، به انسان می‏‌گوید: كه تو را بیهوده و پوچ خلق نكرده‏‌ایم:"اَفَحَسِبْتُم انّمَا خَلَقْنَاكُم عَبَثاً؛ آیا گمان می‏‌كنید كه ما شما را بیهوده خلق كرده‌‏ایم؟!" [مۆمنون، آیه 115] و همچنین بازگشت انسان را به سوی حق بیان نموده است و به انسان تذكر می‏‌دهد كه فكر نكن كه بازگشتی نیست: "وَ اَنَّكُم اِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ؛و گمان كردید كه به سوی ما باز نمی‏‌گردید!؟" [مۆمنون، آیه 115] همچنین اسلام انسان را به تقویت باورهای دینی سفارش نموده و یاد خدا را عامل آرامش روانی دانسته است: "ألَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبِ؛ با یاد خدا دل‏‌ها آرامش می‏‌یابد".[رعد، آیه 28]

در آموزه‏‌های دینی، انسان‏‌ها به خودشناسی دعوت شده و یكی از عوامل از خود بیگانگی "خود فراموشی" دانسته شده است. همچنین در برخی از آیات یكی از عامل "خود فراموشی" غفلت ازدیاد خدا ذكر شده است: "نَسُوا اللَّهَ فَأنْسَاهُم أنْفُسهُم؛ خدا را فراموش كردند، خدا هم نفوس آنان را از یادشان برد".[حشر، آیه 19]

همین است که دانشمندان دینی برای رهایی از "خود بیگانگی" انسان را به خودشناسی و خداجویی دعوت نموده و عامل احساس پوچی را دوری از خدا دانسته‏‌اند.

کما اینکه شهید مطهری می‏‌نویسد: "...باز یافتن خود، شرایط دیگر هم دارد و آن شناختن و باز یافتن علت و خالق و موجِد (=به وجود آورنده) خود است، یعنی محال است كه انسان بتواند خود را جدا از علت و آفریننده خود به درستی درك كند و بشناسد...".[سیری در نهج البلاغه، ص 190]

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: